"บันทึกธรรม"

“พังทลาย”

ความมุ่งมั่นผลักดันผมให้ทำแต่งาน
.....แต่เมื่อดำเนินธุรกิจไป
ก็ประสบปัญญาต่างๆ
....ลูกค้าไม่จ่ายเงินหลายราย
....ความไม่รอบคอบในเอกสารสัญญาจ้าง
....การโฟกัสกลุ่มเป้าหมายไม่ถูก
....ปัณหาต่างๆมากมาย
ผมก็พยายามอุดข้อผิดพลาดนั้น
....แต่ธรุกิจมันมีปัจจัยหลายด้าน
อีกทั้งเงินที่สำรองหมดลงเรื่อยๆ
บริษัทกำไรน้อย
....จนในที่สุดเงินก็หมด
รายรับไม่พอกับรายจ่าย
....ทางพึ่งสุดท้าย
ผมก็หันเข้ากู้เงินธนาคาร
รวบรวมเอกสารเพื่อขอกู้เงิน
และมีแค่โครงการนี้เท่านั้น
...ที่รับ SME ที่จดทะเบียนไม่ถึงสองปี

ธนาคารที่ยื่นกู้เป็นธนาคารรัฐวิสาหกิจ
ซึ่งมีนโยบายไปตามงบประมาณ
ผมใช้เวลารวบรวมเอกสาร
ประมาณ 1 สัปดาห์
....หลังยื่นเสร็จเพียงสองวัน
...พนักงานธนาคารบอกว่านโยบายนี้หมดแล้ว
ก่อนหน้าสองวัน..
ต้องรองบประมาณมาใหม่อีก 6 เดือน

วันนั้นผมตัวชาเลย ...
เพราะก่อนหน้านี้ ผมดึงเงินตรงนั้น จ่ายตรงนี้ไป
... เพื่อรักษาเครดิตไว้

จากวันนั้น
ผมก็ปล่อยหยุดจ่ายหนี้ทุกอย่าง....
เพราะไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายหนี้
.....บริษัทที่ผมเคยหมายมั่นไว้
ก็หมดกำลังใจทำเอาดื้อๆ
....ไม่เข้าออฟฟิศ ...ไม่ทำงาน
เวลานั้นผมหาทางออกไม่ได้จริงๆ
แล้วปัญหาทั้งหลาย.....ก็เริ่มก่อตัวเข้ามา


.............................

 

“ทุกข์ ทุกข์ ทุกข์”

ผมขาดประสบการณ์ในการทำธุรกิจ
คิดแบบง่ายๆ
....ไม่มีการวางแผนสำรองใดๆไว้
ทำธุรกิจทั้งๆทียังไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่าลูกค้า คือใครกันแน่?
เมื่อธุรกิจไปต่อไม่ได้
.....ตัดสินใจหยุดทุกอย่าง
แต่ปัญหาที่ตามมา....กลับไม่หยุด
.....ปัญหาต่างๆประดังเข้ามาจากทุกทิศทาง

เสียงโทรศัพท์มือถือดังทีไร
....ผมใจสั่นทุกครั้ง
เจ้าหน้าที่ของธนาคารที่ผมถือบัตรเครดิตต่างๆ
โทรมาทวงหนี้ไม่ได้หยุด
บัตรที่ผมมี 6-7 ใบ
เคยมีมากแค่ไหนทุกข์มันทวีคูณแค่นั้น

.....และที่ในสุด
วันนั้นก็มาถึง วันที่มีเจ้าหน้าที่มายึดรถ
ตอนนั้นผมคิดในใจโทษโน้น โทษนี่
โทษโชคชะตา
......ว่าทำไมผมต้องเป็นอย่างนี้
มันไม่เหลืออะไรแล้ว
หมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
ไหนจะหนี้นอกระบบที่ต้องส่งดอกวันละ 500 บาท
ผมจะหามาจากไหน
ทุกสิ่งทุกอย่างถูกทะยอยขายทั้งหมด
คอมพิวเตอร์ โต๊ะเก้าอี้ ในออฟฟิศ
อีกทั้ง เครื่องซักผ้า ทีวี ตู้เสื้อผ้า ของแม่
แม้กระทั้งตู้เย็น...
พอขายไปต้องเดินเพื่อไปซื้อน้ำเเข็งวันละ 5 บาท
เพื่อมาแช่ของไม่ให้เสีย
ขายทุกอย่าง ที่มีจริงๆ
เพื่อจ่ายดอกเบี้ยทุกๆวัน
ถึงตอนนี้เงิน 20 บาท มันมีความหมายมาก
สามารถซื้อข้าวสารหักมาหุงกิน
เพื่อให้ผ่านไปแต่ละวัน
ไฟก็ถูกตัด....อยู่ในความมืด 2 วันเต็มๆ
น้ำก็โดนตัด....
...ผมยอมกระทั้งทำผิดลักต่อน้ำปะปาใช้
วันต่อมาก็ถูกจับได้อีก

วิบาก...กำลังให้ผลของมัน
แต่ในใจผมโทษดวงชะตา...โทษความซวย
ไม่ใช่เหลือศูนย์.... แต่มันคือติดลบ
ความทุกใจบีบคั้นทุกอย่าง
...บีบคั้นทั้งเรื่องปากท้อง จะกินอะไร
พ่อแม่จะกินอะไร
...ดอกรายวันจะเอาเงินที่ไหนจ่าย
จะมีของในบ้านอะไรให้ขายได้อีก

เมื่อความทุกข์บีบคั้นหนักเข้า
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นในใจ
คือ “วัด” ผมรู้แค่ว่าอยากไปวัด
....อยากไปไหว้ขอพระประทานในโบสถ์
ให้ชีวิตผมดีดั่งเดิม
....เดินทางไปที่วัดที่อยู่ไม่ไกลนัก
นั่งกราบอธิฐานอยู่ในโบสถ์เพียงคนเดียว
นั่งคิดถึงอนาคตตัวเอง คิดถึงปัญหาต่างๆ
แล้วก็นั่งน้ำตาไหลอยู่หน้าพระประทานนั้นเอง
ยิ่งผมคิดก็ยิ่งทุกข์
อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านพ้นไปเร็วๆเหลือเกิน

ผมนั่งคร่ำครวญอยู่ซักพัก
ก็เดินออกมาจากโบสถ์ ....
เวลานั้นผมประหลาดใจมาก
เพราะมีฝนตกลงมาโดยบังเอิญ
ทั้งๆที่แดดยังจ้าอยู่

.....ก็คิดเข้าข้างตนเองว่า
พระท่านคงรู้แล้ว
และคงให้ในสิ่งที่ผมปรารถนา
บันดาลให้ผมผ่านสิ่งเลวร้ายต่างๆไป



...............................

 

“หาที่พึ่ง”

ในทุกวันผมนอนเหือดแห้งอยู่ที่บ้าน
....นอนรอหวังให้เกิดปาฏิหาริย์
เพื่อทำให้พ้นจากความทุกข์ครั้งนี้

แล้วความคิดหนึ่งก็เกิดกับผม
จำได้ว่า
....ผมเคยได้ยินได้ฟังธรรมเมื่อก่อนนี้
“ธรรมะของพระพุทธเจ้าทำให้หายทุกข์ได้”

ซึ่งเมื่อก่อนผมไม่เคยสนใจเลย
คิดว่าผมคงไม่มีวันทุกข์
คิดว่าเป็นเรื่องที่ห่างไกลจากผมมาก
ผมไม่เคยตระหนัก
จนเจอเข้ากับตัวเอง
....ถึงได้รู้ว่า
การเกิดเป็นมนุษย์มันทุกข์ถึงเพียงนี้

ซึ่งแต่ละคนอาจจะมีทุกข์แตกต่างกันออกไป เป็นไปตามสิ่งที่ตนเองทำมาแล้ว
จะมาจากอดีตชาติ
จะมาจากจากสิบปีก่อน
หรือสิ่งที่ทำมา...เมื่อวานนี้ก็ตาม

ถ้าผู้ใดตระหนักรู้ถึงทุกข์ได้
จะมาก หรือน้อยก็ตาม....
จนอยากจะออกจากทุกข์เหล่านั้นได้
ก็ชื่อได้ว่า

เริ่มเห็นโทษภัยในวัฏสงสารแล้ว


................................


“เยียวยาด้วยธรรม”


ผมเริ่มมองเห็นแสงสว่างที่กระพริบอยู่ไกลๆ

....แต่ยังไม่รู้ว่าธรรมะของพระพุทธเจ้านั้น
จะทำให้ผมพ้นทุกข์ได้อย่างไร

....ตอนนี้ผมคิดว่า
เป็นเพราะกุศลละมั้ง....ที่จะส่งผลให้
อำนาจแห่งพระพุทธเจ้า
มาทำลายความทุกข์ผมลงได้...

เมื่อรู้ว่าจะเอาธรรมะของ
พระพุทธเจ้ามาเป็นหนทางปฎิบัติแล้ว
ต่อมาผมก็เริ่มหาวิธีการ

ในใจก็คิดว่า....
ถ้าผมจะกลับไปทำสมาธิอย่างเดิม
ผมประเมินตัวเองแล้วว่า...
สภาวะจิตใจที่ร้อนรนอย่างนี้
...คงนั่งทำฌานไม่ได้แน่
เอาแค่ว่าให้จิตสงบลงได้
....ก็ดูเป็นเรื่องยากมาก
เพราะสารพัดความคิดต่างๆ
ที่ประเคนเข้ามาตลอดอย่างไม่หยุด

ผมเลยมีความคิด
...จะไปหาฟังธรรมใน youtube
ให้ความอัดอั้นความเครียดลง
เผื่อจะเจอว่า
การปฎิบัติของพระพุทธเจ้าทำอย่างไร?

แต่ผมจะไปดูที่ไหนล่ะ
ในเมื่อมือถือ คอมพิวเตอร์ทั้งของผม
และในออฟฟิศขายหมดเรียบร้อยแล้ว



............................

 

Chapter ll ...........อานาปานสติ
.....
....
...
..
.

 

Spoiler: อานาปานสติสูตร

[๑๔๖] ดูกรราหุล เธอจงเจริญอานาปานสติภาวนาเถิด
เพราะอานาปานสติที่บุคคลเจริญแล้ว
ทำให้มากแล้ว
ย่อมมีผล มีอานิสงส์ใหญ่.
ก็อานาปานสติอันบุคคลเจริญอย่างไร
ทำให้มากอย่างไร จึงมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่?
ดูกรราหุล ภิกษุในธรรมวินัยนี้
อยู่ในป่าก็ดี
อยู่ที่โคนไม้ก็ดี
อยู่ในเรือนว่างก็ดี
นั่งคู้บัลลังก์ตั้งกายตรง
ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า
เธอมีสติหายใจออก มีสติหายใจเข้า.
เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า หายใจออกยาว
เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้ายาว.
เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจออกสั้น
เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้าสั้น.
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้กองลมทั้งปวงหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้กองลมทั้งปวงหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับกายสังขารหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับกายสังขารหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้ปีติหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้ปีติหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้สุขหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้สุขหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตสังขารหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตสังขารหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับจิตสังขารหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับจิตสังขารหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักทำจิตให้ร่าเริงหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักทำจิตให้ร่าเริงหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักดำรงจิตมั่นหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักดำรงจิตมั่นหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักเปลื้องจิตหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักเปลื้องจิตหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาโดยความเป็นของไม่เที่ยงหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาโดยความเป็นของไม่เที่ยงหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมอันปราศจากราคะหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมอันปราศจากราคะหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมเป็นที่ดับสนิท หายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมเป็นที่ดับสนิท หายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมเป็นที่สละคืน หายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมเป็นที่สละคืน หายใจเข้า.
ดูกรราหุล
อานาปานสติที่บุคคลเจริญแล้วอย่างนี้
ทำให้มากแล้วอย่างนี้
ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่
ดูกรราหุล
เมื่ออานาปานสติอันบุคคลเจริญแล้วอย่างนี้
ทำให้มากแล้วอย่างนี้
ลมอัสสาสะ ปัสสาสะ อันมีในภายหลัง
อันบุคคลผู้เจริญอานาปานสติทราบชัดแล้ว
ย่อมดับไป
หาเป็นอันบุคคลผู้เจริญอานาปานสติไม่ทราบชัดแล้ว
ดับไปไม่ได้ดังนี้.
พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้แล้ว
ท่านพระราหุลมีใจยินดีชื่นชมพระภาษิตของ
พระผู้มีพระภาค ดังนี้แล.
จบ มหาราหุโลวาทสูตร ที่ ๒.
พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ (ภาษาไทย) เล่มที่ ๑๓
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๕ มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์
หน้าที่ ๑๑๖/๕๑๘

........................

 

"ความจริงไม่มีใครทุกข์"


ผมกำเงิน 15 บาทเข้าร้านอินเตอร์เน็ต
เพื่อฟังธรรมะ อย่างน้อยๆ
ก็อยากผ่อนคลายจากความทุกข์ในตอนนี้
ใส่หูฟัง เข้ายูทูปได้
ก็พิมพ์สั้นๆว่า "ทุกข์"
แล้วก็สะดุดกับชื่อคลิปๆนึง
"ความจริงไม่มีใครทุกข์"

ไม่รอช้าผมรีบคลิ๊กเข้าไปดู
.....ก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ
มันเป็นคลิปที่เหมือนผมจะเข้าใจ
....แต่ไม่เข้าใจ
รู้สึกเหมือนมันใช่
....แต่ไม่รู้มันคืออะไร
ผมฟังซ้ำอยู่ 2 รอบ...
ก็ยังไม่เข้าใจความหมาย
แต่คิดว่า
"นี่หรือเปล่าคือสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนเรื่องทุกข์"

ผมเลยพยายามค้นว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไร
และได้เข้าไปดูคลิป
"พุทธวจน" เกี่ยวกับ"อานาปานสติ"
ในคลิปนั้นพระท่านบอกว่า
นี่คือคำสอน คือวิธีการสิ้นทุกข์
....ของพระพุทธเจ้า
นี่หรือเปล่า?....ที่ผมกำลังตามหา
ผมนั่งฟังไปจนเกือบจบคลิป
....ก็หมดเวลาพอดี
พอจับใจความได้ว่า....
....ใช้วิธีการระลึกถึงลมหายใจ
และก็ไม่ลืมที่จะจำวิธีการมาคร่าวๆ
นั่นคือ....
มีสติหายใจเข้า-ออก
มีสติหายใจเข้ายาว-สั้น
มีสติหายใจออกยาว-สั้น

.....ในตอนนั้น
ผมก็ไม่รู้ว่าการทำแบบนี้
.....ผมจะหายจากทุกข์ได้อย่างไร
แต่ผมจะลองทำตามแบบไร้ข้อสงสัย

ตอนไหนล่ะที่เริ่ม?
ก็เอามันตอนนี้เลย....
ถ้ารอจะเริ่มพรุ่งนี้....
....ก็กลัวว่าตัวผมเองจะไม่อยากทำมันแล้ว
ออกจากร้านอินเตอร์เน็ต
...เพื่อเดินกลับบ้าน
ผมก็เริ่มดูลมหายใจทันที....


......................

 

"ก้าวแรก"

ระหว่างทางกลับ..
ผมพยายามดูว่า
....ตอนนี้กำลังหายใจเข้าหรือออกอยู่
แต่เนื่องจากเคยบริกรรมพุทโธกำกับด้วย
คำว่า "พุทโธ" จึงมักเผลอบริกรรมบ้าง
ระหว่างเดินกลับบ้าน
....ก็คิดอุบายได้
....จากคำว่า"พุทโธ" ขอเปลี่ยนเป็น
เมื่อลมหายใจเข้า.....ใช้คำว่า "เข้า"
ตามอาการจริงของลมหายใจ
และจะใช้คำว่า "ออก"
ไปตามอาการจริงเมื่อลมหายใจออก

เมื่อคิดอุบายได้
ผลลัพท์คือ....
....ผมเห็นลมหายใจไปตามที่มันเป็น

ต่างจากการใช้คำว่า "พุทโธ" กำกับ
ที่จิตจะจดจ่อเพียงแค่คำบริกรรม
แต่ไม่เห็นอาการของลมหายใจ

ผมจึงตัดสินใจ
....ใช้การบริกรรม "เข้า-ออก"
....ช่วยในช่วงแรกนี้ก่อน

เมื่อมาถึงบ้าน
....ก็จัดแจงทำธุระส่วนตัว
แต่ไม่ลืมความตั้งใจที่จะถามตัวเองบ่อยๆ
....ว่าหายใจเข้าหรือออกอยู่
ในวันนี้แรกนี้
สติมาระลึกได้เพียงไม่มากนัก
....รู้การเข้า-ออกของลมหายใจได้ 3-4 ครั้ง
ใจก็วิ่งไปคิดเรื่องอื่นๆ หนี้สินต่างๆ

กว่าจะกลับมาระลึกถึงลมได้อีกครั้ง
....ก็นานเลย
คืนวันนั้นผมดูลมหายใจ เข้า-ออก
สลับกับความคิดที่มันผุดขึ้นมาอยู่ตลอด
ผมพยายามประคองการรู้ลมหายใจ
จนเผลอหลับไป...

สำหรับผมวันแรกนี้
....ดูจะเป็นอะไรที่แปลกใหม่
จากที่เคยนั่งสมาธิเพียงอย่างเดียว
ก็เปลี่ยนเป็นการหมั่นระลึกถึงลมหายใจ
....ในชีวิตประจำวันเลย
และผมปักใจไว้แล้ว...
จะลองทำตามวิธีของพระพุทธเจ้านี้

ผมไม่รู้....ด้วยวิธีนี้จะหายทุกข์ได้อย่างไร
แต่รู้สึกมั่นใจอยู่ลึกๆ...ว่าต้องได้ผล
ผมจะทำตามแบบคนโง่...
....พระพุทธเจ้าให้ทำวิธีการอย่างไร
ผมจะไม่สงสัย...และทำตามนั้น

ีในตอนนั้นผมคิดว่า
พระพุทธเจ้าต้องมีเหตุผลแน่นอน
....ที่ให้ทำแบบนี้
เป็นความรู้สึกเชื่อมั่นในพระพุทธเจ้า
จากการอ่านหนังสือก่อนหน้านี้
....ชื่อว่า "ไอสไตน์พบ พระพุทธเจ้าเห็น"
อ่านจบ ....
ก็รู้สึกภูมิใจเห็นพระพุทธเจ้าเรา
ฉลาดกว่านักวิทยาศาสตร์แบบเทียบกันไม่ติด
....จึงเกิดเป็นศรัทธา
ที่เชื่อมั่นในวิธีการปฏิบัตินั่นเอง


..........................

 

Chapter (ext.)
.....ความตายใกล้นิดเดียว





ความตายใกล้นิดเดียว
9 มี.ค. 2565

ตกใจ!!! เมื่อเลื่อนฟีด ไปเจอข้อความ

"R.I.P.ตึ๋ง"
ใจผมก็คิดว่า คงไม่ใช่แบบที่คิดมั้ง...
....แต่เมื่อเห็นรูป...ก็ต้องรู้สึกหน้าชา
เพราะนั่นคือ....เพื่อนสนิทคนเดียวของผม
เพื่อนที่สามารถพูดคุยทุกเรื่องได้ไม่เคยเบื่อ
เพื่อนที่ไม่เคยเอาเปรียบ...มีแต่ให้...
ให้ผม...แม้ในตอนที่ผมไม่เหลืออะไร...
เป็นเพื่อนที่ร่วมสุขกับผมในวัยเด็ก
และร่วมทุกข์กับผมได้...แบบไม่มีเงื่อนไข
...และการจากไปของเพื่อนผม
...ทำให้ผมได้คิดถึงความตาย
...มันช่าง...ใกล้มาก
ชีวิตที่เหลือไม่รู้จะจบวันไหน...
จะมีชีวิตอยู่ถึงตอนผมขาวหมดหัวหรือเปล่า?

การจากไปของใครก็ตาม
เป็นสิ่งเตือนใจ...
ว่าธรรมชาติทั้งหลาย...ล้วนแปรเปลี่ยน
และเราก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ
....ที่แปรเปลี่ยนนั้น

....กุศลใดทั้งอดีตชาติ ชาติปัจจุบัน
ที่ผมได้ทำแล้ว... ขออุทิศให้ทั้งหมด
R.I.P. ตึ๋ง ศุภฤทธิ์


.................

 

Chapter (ext.)..... Planning the second half life

..........
........
......
....
...
..



21 มี.ค. 65
Create Dream Board

Start........

 

Chapter ll ...........อานาปานสติ .....(continue)

.....
....
...
..
.

ยกที่ 2 ....