ที่สุดแห่งการปล่อยวางคือ ปล่อยวางตัวตน

โห สุดยอดคำพูดของหันต์เซเบอร์ สุดยอดฮับ เห็นแสงจากหัวเชียวฮับ

 

เพ้อเจ้อเป็น1 ในธรรม10ประการพาทัวร์นรก

พูดเพ้อเจ้อ คือ
กล่าวไม่ถูกกาล กล่าวไม่จริง กล่าวไม่อิงอรรถ กล่าวไม่อิงธรรม กล่าวไม่อิง
วินัย กล่าววาจาที่ไม่มีหลักฐาน ไม่มีที่อ้างอิง ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ประกอบด้วย
ประโยชน์ โดยกาลอันไม่ควร

บุคคลผู้
ประกอบด้วยธรรม ๑๐ ประการนี้แล เป็นผู้ถูกทอดทิ้งไว้ในนรก เหมือนสิ่งของ
ที่เขานำมาทอดทิ้งไว้ ฯ

http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=24&A=6765&Z=6838

 

ใช่แล้วครับ ใครพูดเพ้อเจ้อ ก็ตามนั้น

 

ฮับผมใครชอบพูดเพ้อเจ้อก็ตามนั้นฮับ

 

วิคคาหิกกถาสูตร
ว่าด้วยการพูดที่ไม่เป็นประโยชน์
[๑๖๖๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงอย่าพูดถ้อยคำแก่งแย่งกันว่า
ท่านไม่รู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้ เรารู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้
ท่านจักรู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้ได้อย่างไร
ท่านปฏิบัติผิด เราปฏิบัติถูก
สิ่งที่ควรพูดก่อน ท่านพูดเสียทีหลัง
สิ่งที่ควรพูดทีหลัง ท่านพูดเสียก่อน
เป็นประโยชน์แก่เรา ไม่เป็นประโยชน์แก่ท่าน
ความเป็นไปอย่างอื่นที่คลาดเคลื่อน ท่านประพฤติแล้ว
ท่านยกวาทะขึ้นแล้ว เพื่อเปลื้องวาทะของผู้อื่น
ท่านถูกข่มขี่แล้ว ท่านจงชำแรกออก ถ้าท่านอาจ

ข้อนั้นเพราะเหตุไร?

เพราะถ้อยคำนี้ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
ไม่ใช่พรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย ... นิพพาน

ก็เมื่อเธอทั้งหลายจะพูด พึงพูดว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา ข้อนั้นเพราะเหตุไร?
เพราะถ้อยคำนี้ประกอบด้วยประโยชน์ เป็นพรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่าย ... นิพพาน
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ
เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.
จบ สูตรที่ ๙
- พระไตรปิฎกไทย(ฉบับหลวง) ๑๙/๔๑๗/๑๖๖๒.

 

ผมชอบหลวงปู่หล้าเทศน์ ไม่สำคัญว่าตนเป็นจิต จิตเป็นตน บุคคล เรา เขา
ไม่สำคัญตนในที่ใดๆเลย มันก็พ้นแล้ว

พระอรหันต์บัญญัติ จิต ไม่ถูก เหมือนๆกับว่า แก่จะตาย
จะมาเรียกคุณหนู คุณหนู มันก็ไม่ถูกต้อง

 

อันบัณเฑาว์(เพศที่3.5 อันมีลักษณะกลับกลอกไปมาโดยไม่อาจเห็นตามจริงได้)นับว่าแพ้ตั้งแต่เป็นฆารวาสจึงไม่อาจชี้แจงมรรคแก่บุคคลประเภทนี้ได้ ถ้าแอบบวชเมื่อเจอให้จับสึก

การชี้แจงมรรคย่อมไม่ได้รับประโยชน์ใดๆเพราะ "ไม่มีทางเห็นตามจริงได้"

แต่เนื่องจากมีคำถามก็ต้องมีคำตอบจึงต้องตอบไปเพื่อไม่ให้พุทธศาสนาโดนบิดเบือนคำสอน หากใครจะปล่อยก็ทำได้ แต่หากต้องการวิบากกรรมที่ดีปฏิบัติได้เร็วพลัน พึงทำไว้เสีย มรรคย่อมเจริญขึ้นนั่นแล

Edit : เว้นว่าจะเลิกเป็นค่อยว่ากัน

 

อยู่ที่ กรรม การปรามาส ร้ายมาก

เรียกว่า อนัตตา

จนกว่ารู้ทุกข์อริยสัจ ในเบื้องต้น

นึ้ทุกข์


ใจมันดีด มันดิ้งตลอดเวลา คึงคะนอง

 

+++ กำลัง "ถาม" ใครหา.... ไปฝึกให้มัน "ถึงอาการ" ซะก่อน แล้วค่อยมาถาม นะ
+++ ไอ้ลำพัง "เกี่ยงคำศัพท์" หนะ มันเป็นเรื่อง "ปัญญาอ่อน" นะ สันดานเสีย เช่นเคย...

 

อาการคนหลงตัวเองว่าเป็นพระอรหันต์ อยู่เป็นฆราวาสโดยที่ไม่ต้องบวชพระ

 

ผมถึงได้ถามให้คุณอธิบายนี่ละฮับหันต์เซเบอร์

 

ถามคุณ + สิคับ

 

ถามคุณนี่แหละฮับเพราะคุณค้านผมมาว่า วิญญาณไม่ใช่ผู้รู้ ทั้งๆที่ความหมายที่เขาใช้กันคือมันเนี่ยคือผู้รู้

แต่อาการที่คุณบอกมากลับไม่ใช่ก็เชิญบัญญัติศัพท์ใหม่เลยฮับ

สรุปมันคืออะไรฮับที่คุณเจอ

 

+++ มีตรงไหน "ไอ้ทึ่มปี้แปะ" ที่ข้าบอกว่าข้า "เป็นพระอรหันต์"
+++ กูว่า มึง มโน จนระยำไปหมดแล้ว ว่ะ สัดชั้นต่ำจริง ๆ ไอ้นี่
+++ มึงไปหามานะ แล้ว "หาให้เจอด้วย" ที่ข้าบอกว่า "ข้าเป็นพระอรหันต์"
+++ กูวางมัดจำไว้กับมึงก่อนเลยนะ "ไอ้ยัดแมง"... เข้ามาเลย "ไอ้สัด" หึหึหึ...

 

ในพระสูตรที่ยกมา
ท่อนนึงท่านว่า
…
ท่านถูกข่มขี่แล้ว ท่านจงชำแรกออก ถ้าท่านอาจ
…
เรื่องพวกนี้เป็นดิรัจฉานกถา
เวลามีไม่มาก มัวเกลือกกลั้วเรื่องพวกนี้
ไม่ใช่ทางพ้นทุกข์

 

ผมชำแรกออกไปตั้งแต่ตอบเวเฟอร์แล้วฮับไม่งั้นผมคงด่า(จริงๆแบบกูมึงที่เคยด่า)ไปแล้วฮับ และคงไม่ได้ตอบทุกคำถามของคนถามด้วยนะฮับ

 

ผู้จักทำนิพพานให้แจ้ง

ภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุผู้ที่พอใจในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ยินดีในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ตามประกอบความพอใจในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ เป็นผู้พอใจในหมู่ ยินดีในหมู่ ตามประกอบความพอใจในหมู่ อยู่แล้วหนอ เธอนั้น จักมาเป็นผู้โดดเดี่ยว ยินดียิ่งในความสงัดเงียบนั้น ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้

เมื่อไม่เป็นผู้โดดเดี่ยวยินดีในความสงัดเงียบแล้ว จักถือเอานิมิตของสมาธิจิต และของวิปัสสนาจิตได้นั้น ข้อนี้ก็ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้

เมื่อไม่ได้ถือเอานิมิตของสมาธิจิต และของวิปัสสนาจิตแล้ว จักยังสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์นั้น ข้อนี้ ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้

เมื่อไม่ทำสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์แล้ว จักยังสัมมาสมาธิแห่งมรรคและผลให้บริบูรณ์นั้น ข้อนี้ก็ไม่เป็นฐานะที่มีได้

เมื่อไม่ทำสัมมาสมาธิแห่งมรรคและผลให้บริบูรณ์แล้ว จักละสัญโญชน์ทั้งหลายนั้น ข้อนี้ก็ไม่เป็นฐานะที่มีได้

เมื่อไม่ละสัญโญชน์ทั้งหลายแล้ว จักทำนิพพานให้แจ้งนั้น ข้อนี้ก็ไม่เป็นฐานะที่มีได้เลย


ภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุผู้ที่ไม่พอใจในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ไม่ยินดีในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ไม่ตามประกอบความพอใจในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ไม่เป็นผู้พอใจในหมู่ ไม่ยินดีในหมู่ ไม่ตามประกอบความพอใจในหมู่ อยู่แล้วหนอ เธอนั้น จักมาเป็นผู้โดดเดี่ยว ยินดียิ่งในความสงัดเงียบนั้น ข้อนี้เป็นฐานะที่จะมีได้เป็นได้

เมื่อเป็นผู้โดดเดี่ยวยินดีในความสงัดเงียบแล้ว จักถือเอานิมิตของสมาธิจิต และของวิปัสสนาจิตได้นั้น ข้อนี้ก็เป็นฐานะที่จะมีได้เป็นได้

เมื่อถือเอานิมิตของสมาธิจิต และของวิปัสสนาจิตได้แล้ว จักยังสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์ได้นั้น ข้อนี้ เป็นฐานะที่จะมีได้เป็นได้

เมื่อทำสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์ได้แล้ว จักยังสัมมาสมาธิแห่งมรรคและผลให้บริบูรณ์ได้นั้น ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้เป็นได้

เมื่อทำสัมมาสมาธิแห่งมรรคและผลให้บริบูรณ์ได้แล้ว จักละสัญโญชน์ทั้งหลายได้นั้น ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้เป็นได้

เมื่อละสัญโญชน์ทั้งหลายได้แล้ว จักทำนิพพานให้แจ้งได้นั้น ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้เป็นได้แล

 

พระอริยะทั้งหลายที่ผมเคยพบ หรือเคยอ่านเจอ
ท่านสนใจแต่เรื่องทุกข์ กับวิธีดับทุกข์
อย่างดีก็ให้กำลังใจ
ไม่คลุกคลี

ที่เห็นก็มีแต่ปุถุชนนี่แหละที่ยัง
ด่าคนอื่นเสียๆหายๆ ชักชวนกันพูดจนน้ำลายแตก ชอบการคลุกคลี

แต่ก็นะ กรรมกับวาสนาต่างกัน
ว่ากันไม่ได้ ไม่ควรประมาท

 

ความผิดเต็มที่ ความปองร้าย มีมาแสนสาหัส

จึงแสวงหา ทางพ้นทุกข์ เต็มที่

จนมารู้แจ้งทุกข์อริยสัจ ได้

เพราะได้ลิ้มลองความพอใจในหมู่คณะ มันมีอยู่ถึงไม่เชื่อ
อ พอเมื่อเรียนรู้ตามลำดับ เหมือนหลวงตาบัวกล่าวใว้

 

งั้นเชิญเลยครับ "ในเมื่อมีคนเห็นผิดแล้วไม่ค้าน" แล้วที่ธรรมเสื่อมก็เพราะไม่มีคนค้าน "แบบธัมมะชัยโย" ไม่ใช่หรือแต่กลายเป็นพอมีคนค้านก็บอกพูดกันจนน้ำลายแตก

"แต่คนพูดปล่อยศาสนาเลยตามเลย" ไม่ได้ตักเตือน ไม่แก้ไข ซึ่งคุณพูดว่าชอบคลุกคลี(หากหมายถึงผมนะแต่ถ้าไม่ใช่ก็ถือว่าผมขออภัย)ซึ่งไม่จริงผมไปตอบเดี่ยวๆหลายกระทู้แล้วซึ่งผมไม่ได้รู้สึกคลุกคลี(ไปนั่งเข้าสังคมกับมิตรสหาย)แต่มีแต่ศัตรูรอบทิศมากกว่า คุณคิดว่าผู้ที่ทำแบบนี้ "ชอบการคลุกคลี(กับศัตรูหรือไม่หากไม่มีเหตุจำเป็น?"

"พระพุทธองค์หากไม่มีท้าวมหาพรหมมาขอร้องท่านก็พินิจแล้วว่าจะไม่แสดงธรรม"

เช่นกันหากคุณมีความเห็นแบบนี้แล้วถ้าผมตัดสินใจจะเลือกไม่ยุ่งแล้วปล่อยศาสนาเละเทะคนที่จะซวยคือคุณนั่นแหละเพราะคุณทำให้ "ธรรมโดนแก้ไขเพราะความเห็นของคุณ" และคุณนั่นแหละที่จะได้วิบากเอง

ซึ่งพูดตรงๆ "พวกคุณที่มาค้านกันน่ะ ผมไม่เห็นว่าเวลามาร(ผู้ขัดขวางความดี)มาแก้ไขสิ่งที่ถูกให้ผิด(สอนผิด)แล้วหายหน้ากันไปไหน?" พอถกกันเสร็จจึงมาโผล่ว่าควรทำแบบนั้นแบบนี้?